1 Ver glad, mi Saal, og far med Fred,
Naar eingong du skal stiga ned
Imillom Daudens Skuggar!
Fylg med din Frelsar Jesus Krist!
Han aldri vil deg leida mist.
Hans Kjærleik mildt deg huggar
Og inn til Ro deg ruggar.

2 Naar veik eg ligg paa Sottarseng,
Og Daudens Dimma um meg heng,
Og kaldt eg skjelv og svitar,
Skal Jesus med sin Hyrdingstav
Meg trufast føra gjenom Grav.
Han ei sin Arm meg neittar,
Naar hadast paa det leitar.

3 Han til Guds Høgje Soning fann,
Mi store Sak han herleg vann
Og førde vel til Ende.
Sitt Liv fyr meg han gav i Bot,
Og Logi, som meg var imot,
Gud Fader fullnøgd kjende
Og upp mitt Skuldbrev brende.

4 Alt det, som her eg missa kann
I Skilnads og i Saknads Land,
Det litet segja vilde.
Vert eg fraa mine kallad burt,
Den Skilnad vert daa fulla kort.
Vaar Gud og Fader milde
Han samla skal dei Skilde.

5 Her ligg i Myrker min Forstand,
Her gjeng eg i eit Skuggeland;
Den tronge Hytta stengjer Fyr
Hugen som til Himmels ber.
Der ser eg Herren, som han er.
Der Anden Hutta sprengjer
Og stig med løyste Vengjer!

6 Han er vel saar, den Yvergang;
Men vert enn Stigen trong og lang,
Han daa til Livet fører.
Ved Naadens Ljos eg Vegen finn
Til Himmelen og Herren inn,
Der ingen Trong meg rører,
For Herren sjølv meg nører.

7 Aa store Dag og sæle Tid,
Daa eg f"r sjaa Guds Aasyn blid,
Som ingen her kanntentja!
Der Heilage forutan
Tal I Jesu ljose Straalar skal
Som klaare Soler blenkja,
Og aldri Sky deim krenkja!

8 Kvat skal eg sjaa og skyna daa,
Naar Dusti, som eg ser ifraa,
Mi Syn skal ikkje skyggja!
Der skal eg, vigd til evig Fred,
Meg i Guds Kjærleik søkkja ned
Og der faa du og byggja
Og inkje annat hyggja.

9 Du Trøyst, kor er du ljuv og blid!
Og naar eg strider sidste Strid,
Du gjenom meg skal strøyma!
So skal eg giva glad me And
Uti min store Skapars Hand
Og Jesus aldri gløyma.
Den Bon eg trutt vil gjøyma.