1 Jak nam powitać Ciebie,
jak Cié ugościć mam,
odwieczny Królu w niebie,
coś do mnie przybył sam?
O Jezu miły Panie,
pochodnią sam mi świeć,
wskaż co na powitanie,
od sługi chciałbyś mieć?

2 Hosanna Syjon śpiewa
i ściele zieleń palm,
w mym sercu zaś rozbrzmiewa,
na chwałę Twoją psalm,
bo serce ku Twej chwale
chce dziś poświęcić się
i służyć Tobie stale.
O, przyjm ofiarę tę!

3 Ach, czegoś nie uczynił,
bym pocieszenie miał!
Gdym za to, com przewinił,
przed gniewem Bożym drżał.
Grzech raju mnie pozbawił,
gdzie nie ma trwóg i łez,
Tyś, Zbawco, mnie wybawił,
mej nędzy kładąc kres.

4 Leżałem skrępowany,
a Tyś mi wolność dał,
gdym hańbą był odziany,
Tyś szatę chwały wdział.
Sam nędzę mą przykryłeś
i wywyższyłeś tak,
i tak mnie obdarzyłeś,
że słów dziękczynnych brak.

5 I cóż to Cię skłoniło,
żeś do nas zstąpił rad
i swej miłości siłą
podźwignął z nędzy świat?
To ból nasz i cierpienie,
to znoju pot i krew,
to naszych łez strumienie
przemogły słuszny gniew.

6 Te słowa, smętna rzeszo,
głęboko w sercu wpisz!
Bo one cię pocieszą,
gdy ciężki wzrasta krzyż.
O, porzuć swe staranie,
Zbawiciel już u drzwi!
On wejdzie niespodzianie,
obetrze twoje łzy!

7 Wam troszczyć się nie trzeba,
jakoby wasza moc
Go ściągnąć miała z nieba
staraniem w dzień i noc.
On z dobrej woli idzie,
miłością darzy was,
zaradza wszelkiej biedzie,
pociesza w każdy czas.

8 Na sąd i na przekleństwo
tym idzie, co Mu klną,
a da błogosławieństwo
tym, co Go z cerca czczą.
O, przyjdźże, przyjdź, Jasności!
I zabierz stadko swe
do wiecznej szczęśliwości,
i paś na wieki je.