1 Wstań jaśniej już światłością,
noc porzuć z jej ciemnością,
twe światło zbliża się!
Promienie Pańskiej chwały
nad światem zajaśniały
i zewsząd okalają cię.

2 Choć ciemność kryje ziemię
i biedne pogan plemię
zalega nocy cień;
nad tobą Pan, twój Zbawca
i życia twego dawca,
objawił wielkiej chwały dzień.

3 Narody całej ziemi—
im promieniami swymi
śle słońce światła blask—
wnet ujrzą Go przez mroki
i tam skierują kroki,
gdzie wita je zbawienia brzask.

4 Syjonie, wznieś ochoczo
swój wzrok: do ciebie kroczą
dziś ludy ziemi tej;
o tobie wieść rozbrzmiała,
więc ziemia już wysłała
swe dzieci, żądne chwały twej.

5 Twój duch się rozraduje,
gdy tłumy swe skieruje
do ciebie cały świat
i mnogi w świętych rzędzie
pogański lud zasiędzie
wraz z tobą, chwale twojej rad.

6 Już garną się tłumami:
lud Efy z wielbłądami,
z gońcami Madyjan;
przyniesie Saba złoto,
kadzidła—i z ochotą
od wszystkich hołd ci będzie dan.